Twintig jaar geleden speelden Joop en Mads Wittermans de voorstelling Vader en Zoon. Een bijzonder theaterproject onder regie van Matthijs Rümke (1954-2015), waarbij een aantal bevriende schrijvers werd gevraagd een tekst te schrijven rond het aloude thema van de gespannen relaties tussen ouders en kinderen.

En nu ligt er een nieuwe tekst. Joeri Vos, Marijke Schermer, Bodil de la Parra, Bouke Oldenhof, Jan Veldman en Rob de Graaf schreven fragmenten voor een voorstelling, onder regie van Liesbeth Coltof, waarin Mads en Joop opnieuw de degens kruisen, de messen slijpen, de ring betreden.

Want er is wel wat veranderd. Twintig jaar geleden weigerde de zoon te voldoen aan alles wat de maatschappij, dus ook zijn vader, van hem verlangde en bevond de vader zich in een midlifecrisis. Nu is de zoon conformistisch geworden en staat aan de vooravond van eenzelfde midlifecrisis.  En in de vader, die de dood als onvermijdelijke nieuwe vijand heeft, ontwaakt de anarchist. De rollen lijken omgedraaid. Of ligt het toch anders?

Hoe kijken vader en zoon terug op die tijd en hoe staan ze er nu voor? Vader en zoon, 20 jaar later is een herkenbare, geestige, ontroerende en pijnlijke theaterdialoog, een herijking van de grote en kleine dingen des levens. Een hartstochtelijk gesprek over ouder worden, het blootleggen van jarenlange patronen, het elkaar durven los te laten, het theater en de droom.