Dit is het begin van de tekst van vorig seizoen.
Het seizoen dat de theaters dicht bleven.

“Peter en Viggo, de helft van de legendarische cabaretgroep NUHR, gaan samen het toneel op. En ze wachten.
Ze wachten op een bijzondere gebeurtenis.
Die volgens hen zeker komt.
De kers op de taart van hun bestaan.
Iets dat hun leven nog een belangrijke draai gaat geven.”
En dat gebeurde. Zomaar opeens. Bij een training.
Viggo getroffen door een herseninfarct. Het ziet er heel erg slecht uit.
Maar er is heel snel hulp, en het komt goed, hij leeft.
Hij revalideert en herpakt.
En daar zijn ze weer, de 2 vrienden.
Dit nemen ze mee.
Ze blikken terug.
Ze wachten op wat er nu nog is. Wat er nu nog kan.
En ze weten het zeker.
Er kan toch ook nog iets heel moois gebeuren.
Ze zijn op elkaar aangewezen.
Ze lezen brieven die ze elkaar vroeger schreven.
Zeggen dingen tegen elkaar die ze niet schreven.
Willen zeggen wat ze nu echt vinden.
Van zichzelf, van elkaar, van anderen.
Van deze wereld op drift.
Wat kunnen zij nog betekenen? Doen ze er nog toe?
Telkens lijken ze de ultieme oplossing te hebben gevonden.
Maar opeens zijn ze het weer kwijt.
En toch. Opeens is daar datgene waar ze op zaten te wachten.
En er blijkt nog heel veel te lachen.
Gelukkig.

In Er gaat nog iets heel moois gebeuren proberen Peter en Viggo alles wie zij samen zijn en hebben gedaan samen te brengen. NUHR-dialogen, Wachten Op Godot en hun gezamenlijke fascinatie voor topsport komen aan bod. Ze verwerken samen het herseninfarct van Viggo. Wat betekent dat voor hen? Ze zoeken het geheim van ‘De Heilige Graal van Vriendschap’. En dat in een programma over het leven en het vervliegen daarvan. Vol schitterende anekdotes, pijnlijke stiltes, nieuwe ontdekkingen, wanhoop en oplossingen.